histrio

histrio, ōnis, m. [Etrusc. prim. form HISTER, Liv. 7, 2, 6; Val. Max. 2, 4, 4; whence histricus and histriculus], a stage-player, actor, either tragic or comic (syn.: actor, mimus, tragoedus, comoedus).

I.

Lit.:

quod verbum in cavea dixit histrio,

Plaut. Truc. 5, 39; Liv. 7, 2; Val. Max. 2, 4, 4; Cic. Fin. 3, 7, 24; id. Par. 3, 2, 26; id. de Or. 1, 5, 18; 1, 61, 258; id. de Sen. 19, 70; Plaut. Am. prol. 69; 77 sq.; id. Capt. prol. 13 et saep.:

ex pessimo histrione bonum comoedum fieri,

Cic. Rosc. Com. 10, 30; cf.:

vidi ego saepe histriones atque comoedos, cum, etc.,

Quint. 6, 2, 35 Spald.:

patina Aesopi tragoediarum histrionis,

Plin. 35, 12, 46, § 163:

M. Ofilius Hilarus comoediarum histrio,

id. 7, 53, 54, § 185:

tragicus,

id. 10, 51, 72, § 141:

quod non dant proceres dabit histrio,

Juv. 7, 90.—

* II.

Transf., a boaster:

histrionis est parvam rem attollere,

Cels. 5, 26, 1.